Artykuł dotyczy formy arteterapii, która jest stosowana w pracy z młodzieżą zagrożoną niedostosowaniem społecznym. Umieszczenie rozważań w koncepcji rezyliencji umożliwiło wychwycenie i scharakteryzowanie wychowanków zainteresowanych udziałem w filmoterapii od wychowanków niezainteresowanych uczestnictwem w zajęciach terapeutycznych. Badania przeprowadzono w paradygmacie ilościowym metodą sondażu diagnostycznego i techniką ankiety. Mając na uwadze obraną metodologię badań użyto Kwestionariusz Nastawień Intrapersonalnych, Interpersonalnych i Nastawień wobec Świata. W oparciu o wykorzystane do badań narzędzie sformułowano dwa pytania badawcze. Pierwsze z nich odnosiło się do istnienia różnic w nasileniu relacji ze światem, samym sobą i innymi ludźmi między wychowankami podejmującymi i niepodejmującymi aktywności w zajęciach z arteterapii filmowej. Drugie pytanie badawcze dotyczyło istniejących interkorelacji w obszarach relacji ze światem, samym sobą i innymi ludźmi w grupach wychowanków podejmujących i niepodejmujących aktywności w zajęciach z arteterapii. Otrzymane rezultaty wskazują na większe poczucie zaradności życiowej, satysfakcjonujące funkcjonowanie społeczne i wyższy poziom atrakcyjności fizycznej. Odnotowana w badaniach agresja nie przekładała się w sposób negatywny na uczestnictwo w terapii.